Cusco, Machu Picchu en Puno

Na een heerlijke busrit, van 10 uur, waarbij de bus gelukkig leeg is en we allebei op twee stoelen kunnen hangen, zijn we aangekomen in Cusco. Om 6 uur Smorgens staan we op het busstation, te gaar om ook maar na te denken over waar we nu heen moeten. Er staat een vrouwtje op het busstation met een mooi verhaal over een hostel waar we ook vandaag nog kunnen ontbijten. Nederlanders blijven we, en eten is altijd prioriteit nummer 1 dus we vinden t al gauw goed. De jongen die al in de dorm ligt waar wij ook slapen is blij met ons, aangezien we met onze vrolijke gezichten om half 7 aan z'n bed staan.

Het is koud! Alle lange en warme dingen worden over elkaar aangetrokken en eindelijk zien we er een beetje uit als de locals: leggings, lange broeken, shirts met lange mouwen, vesten en een jas later bevriezen we nog steeds. We zijn nog helemaal dood van de trekking dus hebben bedacht dat we een chill dag inlassen. In ons geval houd het in dat we letterlijk niks doen. Douchen en skypen en daarna op bed liggen en half slapen. Helaas krijgen we alweer honger en moeten we een restaurantje zoeken voor de lunch. Vreetzakken als we zijn, moet er wel wat gezocht worden waar lekker gegeten kan worden :p lang leve tripadvisor! We komen uit bij Jacks Café waar we eindelijk onze buikjes rond eten na het eeuwige ontbijt van halfbakken pita broodjes met jam. We halen broodjes en wat fruit bij de supermarkt voor de late night munchies, al halen we die waarschijnlijk niet :p

Eindelijk kunnen we een beetje uitslapen, en hoewel we om 7 uur wakker zijn, toch lekker blijven liggen tot 9:p gewoon omdat het eindelijk een keer kan. Na t ontbijt gaan we even skypen met onze Peggy! Nu mag jij een keer jaloers zijn :p

We hebben gehoord dat je super goedkope massages kan laten doen in Cusco dus om het culturele uitstapje compleet te houden moeten we dit absoluut uit proberen. De planning is om onszelf na de stadstoer een massage cadeau te doen. Helaas heeft er iemand migraine aan het einde van de stadstoer, guess who! Dus we gaan terug naar het hostel en hopen dat t over is aangezien we morgenvroeg richting Machu Picchu gaan!

I survived! Nog een beetje een half gaar hoofd, maar geen migraine meer de volgende dag. Om half 8 worden we opgehaald voor onze eeuwig durende busrit naar Hydro electrica, vanuit waar we een paar uur moeten lopen naar Aguas Calientes, het dorpje bij Machu Picchu. De chauffeur heeft gelukkig een uitstekende muzieksmaak: afwisselend tussen prachtige panfluit muziek en slechte remixes van Mariah Carey en de backstreetboys zitten we in totaal 7 uur in een busje. Met knikkende knietjes kijken we af en toe naar buiten: berg op en berg af op zandweggetjes waar het water meer als eens als een rivier overheen stroomt. Gelukkig wordt de aardverschuiving van een paar dagen geleden voor onze neus van de weg gekieperd, en rijden we op 3 centimeter van de afgrond op los zand verder. Als we eindelijk aankomen bij Hydro electrica kan de wandeltocht beginnen. We worden langs een spoorlijntje gedropt en er word een beetje vaag gewezen: lopen maar! Na een uur of 3 langs de spoorlijn en een riviertje, door de jungle gelopen te hebben zien we eindelijk een dorpje. Het hostel zit bij onze tour inbegrepen, en we zijn er hártstikke blij mee. Not. De schimmel hangt aan het plafond en in de badkamer groeien de paddestoelen uit de douchecabine. Maargoed, we hebben het ermee te doen aangezien het inmiddels laat is en we de volgende dag om 4 of 5 uur op moeten, afhankelijk van hoe we naar Machu Picchu gaan: lopend of met een busje. Ingrid wil wel lopen, maar ik ben lui en m'n blaren doen nog zeer dus uiteindelijk gaan we met de bus omhoog. Gelukkig is Ingrid er uiteindelijk ook blij mee aangezien de tocht naar boven een soort van trap is, stijl omhoog, waar je 1.5 uur over zou doen. Na ons bustochtje zien we eindelijk Machu Picchu. We hoorden al horror verhalen van mensen die er kwamen en niks zagen door de mist, en guess what. We zagen ongeveer 3 meter voor ons uit, dus het huilen stond ons nader dan het lachen. De gids vertelde ons dat dit normaal was voor deze tijd van het jaar, maar dat geloofden we natuurlijk niet. Na een paar lama's te hebben gespot, klaarde het gelukkig wel op en konden we eindelijk zien waar we voor gekomen waren. Wat een paradijsje! Echt een waanzinnig uitzicht. Het idee dat hier vroeger mensen woonden, en dit gemaakt hebben is echt bizar. We verwachtten hordes toeristen en verkopers op iedere hoek maar het valt echt reuze mee. Het is zo groot dat we nog redelijk goed foto's kunnen maken zonder 70000 toeristen.

Nadat we de behulpzame, über gay brazilian al twee keer waren tegengekomen is het ook hier weer raak. Compleet met z'n rieten hoedje, rode sjaaltje, oorbelletje en bootschoentjes staat ie er weer piekfijn gewassen en gestreken op. Eindelijk hebben we nu ook een foto van en met m gemaakt, wat een held! Alle drie de keren dat we m tegen kwamen had ie dezelfde outfit aan, nog geen vlekje te zien. Zo heeeerlijk fout, maar een super schattig mannetje.

We hebben wel besloten om de terugweg van Machu Picchu naar beneden te lopen, en ook moeten we weer langs de treinrails om weer naar ons ophaalpunt van de bus te komen. Ik ben weer helemaal gesloopt, alle blaren doen weer zeer en weer een aantal nieuwe gekweekt, en Ingrid is zo fit als een hoentje. Bij het busje aangekomen moeten we wachten op de rest van de groep, aangezien wij met de snelheid van het licht gelopen zijn, zitten we hier nog een half uur te wachten. Op Machu Picchu waren we al het doelwit van muggen, maar intussen zien onze benen eruit alsof we de waterpokken hebben en jeukt het mogelijk nog erger. Gelukkig hebben we de komende 7 uur in het busje om te krabben:p

De volgende dag doen we niet zoveel aangezien we weer spierpijn hebben van de zoveelste sportieve inspanning :p nu gaat die massage er toch echt komen! Het lijkt net Thailand: de vrouwtjes met flyers vliegen je om de oren zodra je 1 stap in de straat zet: "massage senorita?". Het regent inmiddels, dus we kiezen de eerste de beste uit die we tegenkomen: eindelijk iemand anders om aan onze 74620 muggenbulten te krabben :p die avond pakken we ook de nachtbus richting Puno.

In Puno aangekomen, om 5 uur Smorgens, pakken we direct de taxi naar een hotelletje dat iemand die we kennen van de Colca hike ons heeft aangeraden. Zooo fijn om even een eigen kamer met badkamer te hebben! We slapen even bij, aangezien die nachtbussen een mooi idee zijn, maar wel echt slopend. We gaan het stadje verkennen en er is een festival aan de gang: allemaal traditioneel geklede mensen die dansen en muziek maken in een optocht. We boeken de tour naar de riet eilanden en een nacht in een gastgezin. De volgende dag worden we al vroeg opgehaald, nadat we eindelijk een keer een fatsoenlijk ontbijt gekregen hebben met overheerlijke chocolade cake:p aangezien we toch een beetje afgevallen zijn hebben we er maar extra van genoten :p

We worden in een bootje gedropt om naar de riet eilanden, de islas Uros, te gaan. Hoge verwachtingen hebben we, maar wat valt het tegen. De rieten huisjes zijn voorzien van zonnecellen en hebben allemaal tv en radio. De gasflessen zijn halfslachtig verstopt onder twee rietstokjes terwijl ze ons vertellen dat ze nog oldschool koken op een soort vuurtje dat ze afschermen met een soort huisje van klei. Nadat we alle kinderen met snotneuzen van onze benen gewrikt hebben gaan we verder naar het eiland Amantani, waar we worden opgewacht door de 'mama' van ons gastgezin, Sylvia. Ze ziet er heel erg jong uit en draagt traditionele kleding en heeft d'r breiwerkje om d'r nek hangen. Ze gaat ons voor naar haar huis, dat een kwartier verderop ligt. Het paadje naar het huis loopt goed stijl omhoog, maar mevrouw breit onverstoorbaar door en heeft d'r muts met oorflapjes al bijna af. Nadat we de schapen en de ezel hebben bewonderd krijgen we lunch. We wisten dat deze vegetarisch zou zijn maar gezien de vele gewassen op het eiland dachten wij dat t wel goed zou komen. De eeuwige combinatie van de gele quinoa soep met daarna rijst en aardappelen komt me al aardig de neus uit, en ik gokte erop dat een geheel vegetarisch eiland wel een beetje creatief zou zijn. Helaaaas, weer gele quinoa soep en aardappelen en rijst met een gebakken eitje weliswaar. De enige tafel in het huis wordt door ons bezet en de keuken ziet eruit als iets uit de middeleeuwen: een fornuisje dat nog nooit is schoongemaakt en een pan die nog nooit een bak water van dichtbij gezien heeft. Maar goed dat we toen al gegeten hadden :p na de lunch neemt mama Sylvia ons mee naar de verzamelplaats waar we de wandeling beginnen naar een van de twee tempels op het eiland. Intussen hebben we half bevroren vingers en sjokken we op een slakkengangetje terug naar de verzamelplaats waar Sylvia ons weer zou oppikken. Helaas vergeet ze ons, maar halverwege komt haar dochtertje ons halen. Het diner staat klaar: ik ben bang voor weer precies hetzelfde en ja hoor, again: gele quinoa soep. Gelukkig wat afwisseling voor het hoofdgerecht: past, rijst en aardappelen: heeeerlijke combinatie zonder kruiden of saus. Met veel moeite werken we de helft van het bord leeg, wat we eigenlijk wel een beetje lullig vinden. Dan is het tijd voor de disco:p we worden in traditionele jurken gehesen, en zwalken een beetje heen en weer op traditionele Peruaanse muziek, met een paar locals. Onze beste vriend is een Peruaantje die zo scheel uit z'n ogen kijkt dat ie alleen allebei z'n achterzakken kan zien. Wij zijn blijkbaar zo goed in deze technisch moeilijke dans, dat ie elke keer weer bij ons aankomt om te dansen. Na een tijdje gaan we naar huis en kunnen we de enorm zware rok weer van ons afpellen. De volgende morgen vrees ik voor het ergste: weeeer dezelfde maaltijd. Gelukkig krijgen we pannenkoeken! Niet zoals wij ze eten, maar alles beter als nog een meer verrassende combinatie van pasta, rijst en aardappelen. Na de lunch gaan we weer terug naar de boot, om het eiland Taquile te bezoeken. Foto's maken van mensen kost hier 1 sol en zelfs de kleinste kinderen lopen rond met hun handje opgehouden, terwijl ze roepen 'un sol'! We lopen het eilandje rond en krijgen een heeerlijke lunch van een visje gevangen in het meer. Na de lunch gaan we weer terug naar Puno, waar we een busticket boeken richting La Paz, Bolivia. We slapen nog een keer in het o zo fijne hotelletje met een heerlijk ontbijtje voor we de bus pakken richting Bolivia!! Xx