Huacachina, Nazca en Arequipa

We zijn aangekomen in Ica, een kleurig stadje vlak bij de zee. We pakken gelijk een taxi richting Huacacina, een lagune in de woestijn. De minuscule taxi's vliegen je om de oren, en degene die het hardst toetert, het meest woest kijkt en de grootste ballen heeft gaat voor. In alle krakkemikkige koektrommels ben je je leven niet zeker, maar lopen is geen optie, dus voor 7 sol (1,90) gaan we richting Huacacina. De hele ochtend is het bewolkt geweest maar aangekomen bij het hostel schijnt de zon, en lijkt het gelijk 40 graden. De Lagune zelf is klein, een paar hostels en restaurantjes en 5 huisjes, en 10384663 kuub zand.

Wilde plannen om te gaan zandboarden, al houden we ons daar niet aan. We zien mensen her en der de duinen af gaan en bedenken dat het voor ons alleen maar gloeiend heet zand happen word. De zonsondergang schijnt hier heel mooi te zijn, dus we vinden het prima om die vanuit de lagune te bekijken. Op het terras bij ons hostel komen we heeeel toevallig nog twee mensen van de middelbare school tegen, heel raar. Ook ontmoeten we een jongen waar we de rest van de avond mee doorbrengen. Uiteindelijk willen we toch wel de duinen op om de zonsondergang te zien. Na een helse klimtocht van bijna een uur zitten we eindelijk op een hoge duin, en wachten we tot de zon ondergaat. Het wordt voor ons de eerste avond in een slaapzaal, dus benieuwd hoe we zullen slapen! Ik lig gezellig boven Ingrid in een stapelbed, waarbij Ingrid bijna uit bed valt als ik me omdraai en andersom. Het plan om uit te slapen valt in het water doordat het om half 7 al licht is en we allebei klaarwakker zijn. We besluiten de bus richting Nazca te pakken om de Nazcalijnen te bekijken.

Op het busstation komen we het grappige oude Braziliaanse mannetje nog tegen dat ons in Lima heeft geholpen. De bus naar Nazca is te laat en we zijn bang dat we de tours voor die dag niet meer halen. Uiteindelijk om 3 uur aangekomen en op zoek naar een tour om de Nazca lijnen te bekijken.

We worden aangesproken op het busstation door een kerel die ons wel wil 'helpen'. Wij als domme toeristen trappen er natuurlijk in en laten ons meenemen naar zijn bureautje voor een tour over de Nazca lijnen. We zijn van te voren een beetje bang gemaakt over de veiligheid van die vliegtuigjes dus vragen we die kerel en de bijbehorende vrouw het hemd van het lijf. We worden beloofd dat we onze spullen kunnen achterlaten, na de tour kunnen douchen en hier kunnen wachten tot de bus richting Arequipa weer vertrekt. Een beetje bang zijn we wel, maar we besluiten nu we er toch zijn het meeste eruit te halen en toch de vlucht over de Nazca lijnen te maken. Direct worden we opgehaald en naar het kleine vliegveldje gebracht waar we met twee Franse meiden in het vliegtuig stappen. Het vliegtuigje is piepklein, er kunnen daadwerkelijk maar 4 passagiers in, en we zijn een klein beetje zenuwachtig, vooral Ingrid ;). De vlucht duurt een half uur, en we zien een groot aantal figuren (aap, astronaut, kolibrie, hond ect). Het vliegtuigje vliegt alle kanten op, en het lijkt alsof dit de eerste keer is dat de piloot een rondje vliegt. Allebei zijn we een beetje misselijk van het vele zwenken en het plotseling zakken van het vliegtuig. Gelukkig niet zo erg als het Franse meisje achter ons, dat na 2 minuten al niet meer uit het raam gekeken heeft van ellende. Ondanks dat we een beetje misselijk zijn, zijn we super blij dat we het gedaan hebben!
We zouden worden opgehaald door het tour bureautje, maar in plaats daarvan worden we met een aantal toeristen in een busje gezet. We worden afgezet en lopen naar het hotel waar het tourbureau gevestigd is. We zijn beloofd dat we mogen douchen, alleen vergat mevrouw te vermelden dat we daar wel voor moeten betalen. Uiteraard is ze niet meer aanwezig en zitten we nu met een Peruaanse vrouw met heksenneus die geen woord Engels spreekt. Een beetje geïrriteerd zitten we in de hal van het hotel. We ontmoeten een Frans meisje dat beroofd is in Peru Bus, en zijn blij dat we iedere keer net wat meer betaald hebben voor een relaxte bus. Die avond gelijk weer de nachtbus in richting Arequipa.

Uiteraard doen we geen oog dicht in de bus. Redelijk gebroken komen we aan in Arequipa, waar we met een Nederlands stelletje een taxi pakken richting the main square. Zij hebben een hostel geboekt en wij maken hier uiteraard handig gebruik van, en hoeven zelf geen hostel meer te boeken. De taxi chauffeur was het niet eens met de afding technieken van onze nieuwe vrienden, en zet ons ergens af in het midden tussen het busstation en the main square. Gelukkig hebben wij geen idee, en wagen we een poging te lopen richting het hostel, wat toch al gauw 20 minuten lopen blijkt. De rest van de dag doen we niet zoveel. Het hostel heeft een dakterras met hangmatten, dus liggen we de hele middag daar. Savonds tijdens het eten ontmoeten we local David, een beetje een sukkeltje maar wel lief, die ons de volgende dag wel een rondleiding wil geven. We gaan vroeg naar bed aangezien we niks geslapen hebben in de nachtbus.

De volgende dag beginnen we weer op het dakterras, waarna we naar het main square gaan om David te ontmoeten. Hij neemt ons mee door het oude en het nieuwe centrum, en we zijn blij dat we niet met de standaard city tour zijn mee gegaan. Hij staat ervan versteld dat je in Nederland kan samenwonen zonder te trouwen, en zelfs überhaupt langer als 6 jaar een relatie kan hebben zonder dan automatisch definitief voor de wet getrouwd te zijn. We boeken ook gelijk de twee daagde trekking door Colca Canyon, waarvoor we de volgende dag om 3 uur snachts worden opgehaald.

Lichtelijk gespannen voor wat ons te wachten zou staan stapte we het busje in. Na een rit van 5 uur en een tussen stop voor een ontbijtje en een zogenaamd 'condor viewpoint' waar we met 700 man naar één vogel zaten te kijken waarvan we nog steeds niet weten of het een condor of misschien toch een mereltje was ;-) . Vervolgens werden we bovenAan de canyon gedropt en ging de hike beginnen. De gids en de rest van ons groepje waren al snel gevlogen en de 'slow walk down hill' bleek meer een snelwandel wedstrijd voor nordic walkers. Marloes en ik sukkelde op een drafje achter de rest aan en genoten ondertussen vAn een prachtig uitzicht. Na 5 uur afdalen en een aantal blaren rijker waren we in het dal, waar we tot onze schrik gelijk weer voor een deel omhoog gingen. Na een heerlijke lunch gingen we met frisse tegenzin en inmiddels pijnlijke blaren (nee die EHBO set hebben we niet nodig, veel te zwaar om mee te sjouwen) kwamen we om 17.30u bij de huisjes voor de overnachting aan. Daar bleek dat de onderkant van Marloes d'r voeten meer blaar was dan voet. Men vroeg waarom we onze schoenen niet hadden ingelopen, waarop wij ons afvroegen op welke berg we dat in nederland precies moesten doen. Tijdens t eten hoorde we allerlei horror verhalen over de tweede dag,namelijk dat deze uit alleen maar klimmen bestaat. De moed zakt Marloes in d'r schoenen (naast d'r blaren) en in overleg met de gids besluiten we dat het beter is dat Marloes per muilezel (ja dat lees je goed) naar boven gaat. Eenmaal in het hArde bed in ons gekleide spinnenhuisje deden we geen oog dicht. Overal pijntjes en de zenuwen voor de dag erna waren vooral bij Ingrid erg aanwezig. Om 5u moest Ingrid vertrekken. Zonder ontbijt, stijf, koud en zenuwachtig ging de klim beginnen. Marloes mocht nog een uurtje blijven liggen omdat de muilezel wat sneller is dan wij. Om even een goed beeld te schetsen van de situatie, beeld je de hoogst mogelijke berg in, met een smal, zigzaggend pad dat zo steil omhoog loopt dat je van kei naar kei 'klimt'. Voorop loopt in gestaag tempo club afritsbroek met north face jas, hoed (met touw om je kin), prikstokken en berg schoenen. Ongeveer 100 meter daar onder sjouw ik (Ingrid) klossend over die keien met mn kin op m'n knieen en m'n tong op mijn schoenen. Ineens beginnen de keien te trillen en hoor ik getrappel achter mij. Voordat ik goed en wel een stabiele plek heb gevonden om te gaan staan waar ik even rustig om kan kijken, sjeest er ineens een muilezel voorbij met onze tassen, gevolgd door een muilezel met onze Marloes ;-) in een oogwenk zie ik Marloes om z'n nek hangen met de doodsangst in d'r ogen. Ik probeer zo snel mogelijk m'n camera tevoorschijn te halen maar toen ik klaar was om dit legendarische moment vast te leggen was er alleen een grote stiefwolk over. Na 2,5 uur lopen en 1300 meter klimmen bereikte ik de top, waar Marloes en ik elkaar, dolgelukkig dat we t beide overleefd hadden, in de armen vlogen. De dag werd afgesloten met een laatste wandeling, ontbijtje en beZoekje aan de hot springs, waar we ons als twee stijve, kreupelen bejaarden in een heerlijk thermenbad van 30 graden prima vermaakten.
Met zere beentjes zitten we nu in de nachtbus (10 uur lang.. Vandaar dit uitgebreide verhaal) richting Cuzco, waar zich ongetwijfeld weer een nieuw avontuur zal afspelen :) groetjes en een dikke kus van ons